STOF AF JOU HUWELIK:
Gedagte deur Annalise Wiid
Liefde
Liefde is het enige sprookje dat eindigt met "er was eens..."
Wat 'n "sad" en somber spreekwoord, Here!
En ongelukkig te dikwels ook so ontstellend waar. Ons stamp ons telkens
kneusblou teen die sprokieskerwe.
Hoe is dit dan dat ons so sukkel, Here, so swaar leer aan die liefde? So
dikwels faal?
So intens begeer en dan so vreeslik stukkend breek?
So vurig begin en dan so koud eindig? Of so ongemerk afkoel en dan vir jare,
jare net so semi-smeul – nie koud nie, nie warm nie, net lou en vervelig,
sonder vlam of selfs vonk,
in 'n betekenislose bestaan...
Durf ons U vra om halfdooie vure weer aan te blaas
met dieselfde asem waarmee U eens
lewelose skeppingstof tot 'n lewende Adam ge-asem het?
Of is die aanvuur iets wat ons self moet doen?
Is dit dalk 'n wisselwerking tussen ons en U?
Is die liefde wat U in ons harte uitgestort het dalk
lewenslange voorraad
wat opvlam of smoor na gelang van ons
oopmaak of toehou vir die voedende suurstof van u Gees?
Ek dink dis die ding, Here:
Ons verstaan nie aldag die liefde nie.
Want die liefde is soos U:
onpeilbaar, veelkantig, onkoopbaar en verrassend goed.
Leer ons, strompelende siele, om met ontsag en verwondering daarmee om te gaan
-
soos met U – in 'n gedurige bewustheid van voorreg en genade.
Leer ons om verhouding-gewortel daarin te groei,
daaronder te skuil,
daaruit te leef,
daarvan te deel,
daarvoor te offer,
daarmee te dans,
daaroor te waak!
Here, hier tussen die sprokiesplinters,
soek ons maar immer weer by mekaar 'n egte soort liefde.
'n Liefde wat laat lewe – wat blymaak, en heel.
'n Liefde wat klop met U hart.
En wat nooit eindig nie...
